Kino “neesonowe”
Pasażer (The Commuter)
Liam Neeson występem w filmie “Uprowadzona” stworzył niechcący własny gatunek kinowy. Cechą wyróżniającą filmów z tego gatunku jest to, iż Neeson zawsze wciela się w tę samą postać. Jego bohater jest dobry, poczciwy, momentami zabawny. Jest emerytowanym policjantem, szpiegiem lub żołnierzem (czasem, dla urozmaicenia formuły, na emeryturę ma dopiero przejść). Przez przypadek albo wskutek spisku złych ludzi znajduje się w sytuacji, w której musi jeszcze raz sięgnąć po swoje niemal zapomniane zawodowe umiejętności. Czyli pobić piąchą lub wystrzelać całą armię wrogów. No i kogoś uratować, względnie oczyścić się z zarzutów…
“The Commuter” to typowy przedstawiciel tego “neesonowego” gatunku. Były policjant, obecnie agent ubezpieczeniowy Michael MacCauley (Neeson), traci pracę. Wraca do domu pociągiem, a jako że jest jego regularnym pasażerem, to całkiem nieźle zna część podróżujących. Niespodziewanie dostaje zadanie od pięknej kobiety (Vera Farmiga). Zadanie, którego realizacja będzie wymagała skorzystania z jego wyjątkowych umiejętności. Michael MacCauley musi odnaleźć wśród pasażerów “osobę, która tu nie pasuje”. Misję trzeba wykonać w określonym czasie, nagrodą jest gruba gotówka. W jego sytuacji to wyjątkowo atrakcyjna propozycja. Problem polega na tym, że propozycja jest jedną z tych “nie do odrzucenia”. Nieokreśleni źli ludzie grożą śmiercią naszemu bohaterowi, jego rodzinie i wszystkim pasażerom. Michael może ich ocalić tylko jeśli odpowiednio szybko odnajdzie poszukiwaną osobę.
Mamy więc całkiem ciekawą tajemnicę, ograniczoną do kilku wagonów przestrzeń, uciekający czas i… do pewnego momentu ta formuła nawet działa. Początek mimo ogranego schematu jest interesujący. Nie do końca wiadomo kogo MacCauley ma znaleźć i o co w tej całej intrydze chodzi. W miarę jak pociąg mija kolejne stacje, a minuty nieubłaganie mijają, napięcie rośnie, a główny bohater wykonuje coraz więcej nerwowych ruchów.
Niestety, gdzieś w drugim akcie zaczyna się festiwal scen żenujących. Neeson, zamiast oddać sceny walk dublerom, próbuje niczym Tom Cruise pokazać, że jeszcze może. Tyle że nie może. To znaczy może… próbować. Wygląda to tak jakby emeryt rozpaczliwie próbował uprawiać sporty ekstremalne nie doprowadzając przy tym do dyslokacji kręgów. Komizm przemieszany z żenadą. Operator kamery robi co może, żeby nadać scenom walki dynamiczny sznyt, ale efekt jest marny.
Mimo tego – dość kluczowego dla kina akcji – problemu, produkcja byłaby jeszcze względnie do obejrzenia/uratowania… gdyby nie finał. Bohater w pewnym sensie rozwiązuje zagadkę, film osiąga punkt kulminacyjny… a potem okazuje się, że to jeszcze nie koniec. Czeka nas trzydzieści minut naprawdę przesadzonych fajerwerków, z fatalnym CGI i kompletnie spapranym rozwiązaniem intrygi. Było to męczące i niepotrzebne przedłużanie agonii filmu.
“The Commuter” miał potencjał i kilka interesujących pomysłów, ale ich nie wykorzystał, serwując nam za to typową sieczkę kina akcji niskich lotów. Polecam tylko najbardziej hardkorowym fanom Liama Neesona. Reszta niech sobie lepiej odpali raz jeszcze “Uprowadzoną”.